Wie ben jij? Wie ben ik?

Valt het jou ook op dat we bij een eerste ontmoeting meestal eerst onze functie noemen? Ik ben moeder, advocate, kassière, automonteur, en zo nog meer.

En we vragen mensen die we voor het eerst ontmoeten niet alleen naar hun werk maar vaak ook of ze getrouwd zijn en/of kinderen hebben. Alsof we via een afvinklijstje mensen in kunnen schatten.

• O, ben je advocate en moeder? Die is zeker slim, to-the-point en wil graag achterliggende motivaties weten, maar wel zielig voor die kids want daar heeft ze vast weinig tijd voor.
• Ben je huisvrouw en moeder? Die neemt het er lekker van en is vast zo’n professionele moeder wiens kinderen nooit eens hun eigen gang kunnen gaan.
• Ah, net getrouwd! Zijn jullie al met kinderen bezig?

Natuurlijk denk ik dat niet en jij ook niet. Nou ja, als ik eerlijk ben gebruik ik die informatie stiekem toch om mensen in te schatten. Ik blijf langer plakken bij iemand die iets doet dat me interessant lijkt of bij wie ik me veilig voel. En ik reageer vaak met de dingen die voor mij belangrijk of vanzelfsprekend zijn (het laatste puntje is bijvoorbeeld iets dat ik heel lang vanzelfsprekend vond) Een heel natuurlijke reactie. Want om te kunnen overleven moest je vroeger snel in kunnen schatten of een vreemde te vertrouwen is en welke groep veiligheid bied of ronduit gevaarlijk is.

Niets om je voor te schamen dus. Want hé, ik ga niet tegen een onbekende meteen al mijn dromen, verlangens en angsten prijsgeven. Je weet nooit wie je voor je hebt en of die persoon zorgvuldig omgaat met de dingen die jou heel na aan het hart liggen.

Afvinklijstje

We leven in een maatschappij waarin het makkelijker is om te voldoen aan een lijstje met verwachtingen. Alsof je maakbaar bent. Voldoe je aan de juiste kenmerken? Dan hoor je bij de groep. Dat geeft een gevoel van veiligheid. Je staat niet alleen. Maar voldoe je niet? Dan kan het zomaar zijn dat je er niet bij hoort en alleen staat. En dat is niet makkelijk.

Als je allemaal voldoet aan dezelfde verwachtingen is het wel zo duidelijk. Je weet precies waar je aan te voldoen hebt. Zolang je de juiste dingen zegt, de juiste kleding of make-up draagt, de juiste muziek luistert of de juiste normen nastreeft hoor je erbij. Het is een lijstje dat je af kunt vinken. En dat bied veiligheid. Niets mis mee. Maar het gevaar is dat je jezelf kwijt raakt. Als je te lang je eigen behoeften en verlangens negeert, gaat het schuren. Je gaat je steeds onprettiger voelen en je kunt er zelfs letterlijk ziek van worden.

Als je bij een groep hoort die je helemaal accepteert zoals je bent dan is dat niet zo. Dan gaat het niet om het lijstje. Dan gaat het om jezelf zijn. Maar dat je geen afvinklijstje hebt, zorgt ervoor dat je vooraf minder snel weet wanneer je iemand tegen de haren in gaat strijken. En dat kan heel onzeker voelen. Want het werkt de ene keer geweldig, maar soms doe, zeg of verlang je iets dat niet aansluit bij een ander. En dan kan het zijn dat iemand boos wordt of tegen je mening ingaat. Want hoe mooi het ook is om helemaal volledig jezelf te zijn, je leeft nu eenmaal in een maatschappij met anderen. En die willen ook graag helemaal volledig zichzelf kunnen zijn en daarin geaccepteerd worden. Want als jij voor inenting van je kind bent en hij is tegen, welke keus ga je dan maken? Iemand zal water bij de wijn moeten doen. En dan moet je van goede huizen komen om elkaar te blijven horen en respecteren.

Gezien en gehoord worden

Volgens mij is het leven eigenlijk een constante afweging van waar en wanneer je helemaal jezelf bent en waar en wanneer je je aanpast aan anderen of aan de geldende normen.

Iedereen wil gezien en gehoord worden. Het is niet realistisch om te verwachten dat dit altijd en door iedereen wordt gedaan. De kassière bij de supermarkt zit niet op jouw ins en outs te wachten. En de wachtende rij achter je al helemaal niet. Maar bij een vriendin wil je jezelf kunnen zijn en wil je niet beoordeeld worden op je make-up, maar met doorgelopen mascara uit kunnen huilen als het allemaal even te veel is.

En niet iedereen verdient jouw verhaal of jouw volledige aandacht. Respecteer jezelf genoeg om zorgvuldig in te schatten wie jouw verhaal en aandacht verdient en wie niet.

Wel vind ik, dat je iedereen als volwaardig mens mag behandelen. Zo wil je zelf ook behandeld worden, toch? En dat klinkt veel makkelijker dan het is. Want als iemand mij verteld dat zij in een zelfvoorzienende commune leeft, gelooft in polygamie en zich niet alleen verantwoordelijk voelt voor haar kinderen omdat het de verantwoordelijkheid is van de hele commune, dan kost het mij toch moeite om al mijn vooroordelen en normen opzij te schuiven en te respecteren dat zij die keus maakt en daar het recht toe heeft. Ik mag het er niet mee eens zijn, maar het is niet aan mij om voor haar te bepalen hoe zij wil leven. En zij mag mij een burgerlijke tuthola vinden vanwege mijn keuzes, maar het is niet aan haar om haar idealen aan mij op te dringen. En daar gaat het vaak mis. Want het gaat hier niet om gelijk, maar om respect.

En ja daar zijn grenzen aan. Niet alles is toelaatbaar. En waar die grenzen liggen, laat ik graag aan de wet en handhavers over, want daar kunnen we eindeloos over discussiëren. Dus even terug naar zijn, want daar gaat deze blog tenslotte over.

Wie ben jij echt?

Maar het is wel grappig welke afvinkpunten we tegenwoordig op onze lijstjes hebben staan. Want natuurlijk zegt je werk of je thuissituatie iets over de persoon tegenover je, maar het zegt niet wie je bent. Alleen wat je doet.

Het maakt niet uit of je betrekkelijk geïsoleerd in een kleine gemeenschap leeft of verbonden bent met de hele wereld. Aanpassen moet je je overal. Maar weet jij nog wie JIJ bent? Of heb je je zo aangepast aan de verwachtingen dat je je eigen ik (deels) kwijt bent geraakt? Om te kunnen kiezen of je je aanpast of helemaal jezelf bent, moet je eerst weten wie je bent. Want hoe kun je anders de keus maken?

Wie ben je echt?

• Wat wilde je als kleuter altijd het liefste doen of worden?
• Waar voel je je steeds weer toe aangetrokken?
• Wat houdt jou bezig?
• Waar lig je ’s nachts van wakker?
• Wat zijn je wensen, verlangens en dromen?
• Waar ben je bang voor?
• Welke bezigheden maken je echt gelukkig?
• Waar wordt je diep ongelukkig van?

ZIJN is een werkwoord

In de basis zijn er een aantal dingen die jou uniek maken en die voor jou belangrijk zijn en blijven. Maar hoe je vorm geeft aan die dingen, verandert constant. JIJ verandert constant. Je leert nieuwe dingen en nieuwe manieren om naar het leven te kijken. Je ervaart nieuwe dingen, je komt in verschillende omgevingen of in contact met anders denkenden. Je wordt constant beïnvloed. En dat stopt nooit. Je bent nooit uitgeleerd.

Je kunt er natuurlijk wel niet langer voor open staan. Dan sta je stil en blijf je wie je bent. Toch? Of toch niet?

Weten wie je bent is dus geen vaststaand feit. Je ontwikkelt, groeit en je situatie verandert. Wat je 20 jaar geleden wilde, is misschien niet waar je nu naar verlangt. En dat is oké. Ook wel mooi eigenlijk.

Ik ben ervan overtuigt dat leren en jezelf ontwikkelen heel erg belangrijk zijn. Maar rust en stilte zijn voor mij ook van levensbelang, want als ik teveel indrukken krijg zonder verwerkingstijd sla ik op tilt. Dat heb ik door schade en schande geleerd. Dit is een deel van wie ik ben en hoort bij mijn hoog gevoeligheid. Het is voor mij heel belangrijk om in dit stuk trouw te blijven aan mezelf. En mijn behoeften hierin serieus te nemen. Ook als anderen dat raar vinden of zich tekort gedaan voelen. En soms moet ik gewoon rekening houden met anderen en slikken dat ik even niet krijg wat ik nodig heb. Als mijn kind ziek is, is er even minder ruimte voor mij om alleen in de natuur te gaan wandelen om op te laden. That’s life. Maar op een gegeven moment moet ik toch die ruimte voor mezelf ergens creëren. Want op de lange termijn stort ik in en ben ik niet meer in staat om er te zijn voor mijn kind. Dus als het te lang duurt, heb ik hulp nodig. Het is steeds weer afwegen. Kan ik nog even voor de ander blijven zorgen als ik mezelf opzij zet? Of moet ik even tijd voor mezelf pakken om er weer helemaal voor de ander te kunnen zijn?

Die afwegingen en beslissingen kun je alleen maken als je jezelf kent en jezelf eerlijk aan durft te kijken. Dat klinkt heel makkelijk. Maar is het niet. Niets is moeilijker dan eerlijk zijn naar jezelf. Want dan moet je ook delen van jezelf aankijken die je niet zo leuk vind. Of ronduit eng of lelijk. Dat vergt een hoop moed.

Vraag hulp

Je leeft nu en maakt de keuzes die nu voor jou belangrijk zijn. Als dat verandert, zul je opnieuw moeten afwegen wat je gaat doen. En niets blijft altijd hetzelfde. Alles verandert. Ook jij en de situatie waar je in zit. Je zult het moeten doen met hoe het nu is en daar het beste van moeten maken. En dus steeds weer moeten kijken naar wat je wilt en hoe je nu het beste uit jezelf en de situatie kunt halen. Steeds weer in die spiegel kijken jezelf aankijken. En eerlijk zijn over wat je ziet. Dit hoef je niet alleen te doen. Als je ergens mee zit of iets moeilijk vind, vraag hulp. Dat kan zijn bij je partner, een vriend of vriendin, een ouder of een professional. Zorg dat het iemand is die je vertrouwt en die je verhaal en zorgen waard is! Die bereid is om open en eerlijk met je mee te kijken.

Een aurareading kan je veel zelfinzicht geven als je daar voor open staat. Maar ook een coachtraject kan dat doen. Besef je wel dat je uiteindelijk altijd zelf je weg moet vinden. Iemand kan een tijdje met je meelopen, maar je moet zelf het (soms zware) werk doen. Kies je maatje op je weg dus met zorg. 

Voor meer informatie over coaching klik hier en voor meer informatie over aurareading klik hier