Aurareading. Hoe kom je daar nou bij?

Aurareader. Niet het meest voor de hand liggende beroep. Ik ben er ook eigenlijk maar per ongeluk in gerold. Het is allemaal de schuld van mijn kinderen.

Mijn kinderen

Mijn 2 kinderen zijn ook allebei gevoelig, maar allebei op hun eigen manier. Het is voor hen heel belangrijk om kleding te dragen waar ze zich prettig in voelen. Naadjes op de verkeerde plekken, labeltjes in de nek, te strakke boorden. Het irriteert ze allebei (heb ik ook last van trouwens).

Ze hebben het allebei altijd lastig gevonden om naar feestjes te gaan (heel herkenbaar voor mij). Dat is allemaal zo overweldigend, zo’n feestje. Iedereen is uitgelaten, alles is druk. Je weet niet waar je aan toe bent. Wat je kunt verwachten. Dat geldt trouwens ook voor de bioscoop. Dat enorme beeld, het (belachelijk) harde geluid, maar vooral ook al die mensen om je heen. Het is veel. Heel veel. Als je daar gevoelig voor bent tenminste.

Overprikkeling

Ze hebben allebei altijd snel last gehad van overprikkeling (ook dat ken ik heel goed). Indrukken waren gauw teveel. Sinterklaastijd was altijd een echte stressperioden voor ze. Emily was daarin nog wat gevoeliger dan Benjamin. Omdat ik het herkende heb ik altijd geprobeerd er rekening mee te houden. Na een feestje, zorgde ik dat er een dag met weinig prikkels volgde. Maar hé, het leven gaat door. Je zult ook een manier moeten vinden om er mee om te gaan. Want het lukt niet altijd om de balans te houden. En dat vond ik lastiger. Hoe ermee om te gaan als je er midden in zit. Dat had ik zelf eigenlijk ook nooit echt geleerd. Het was altijd niet zeuren, gewoon doorgaan. Maar voor mij werkte dat niet. En bij de kinderen liep ik daar ook tegenaan. Dus ik wil mijn kinderen meer meegeven dan ik zelf heb meegekregen en meer dan ik zelf wist.

Een zoektocht naar opvoedkundige adviezen

Ja, ga dan maar eens zoeken. Waarnaar precies? Opvoedboeken gaven niet echt antwoorden. Ik ging me meer verdiepen in hoogsensitiviteit. Las boeken zocht het internet af. Het was in die tijd in opkomst zeg maar, dus als je er goed naar zocht, kon je informatie vinden. In Zwolle een workshop gedaan over intuïtief coachen. Nou was ik geen coach, maar ik mocht toch meedoen. Dit was heel verhelderend. De oefeningen kon ik nog niet helemaal volgen, maar het voelde alsof ik in de goede richting zat. Maar zoveel was er nou ook nog niet te vinden over hoogsensitiviteit bij kinderen. Het was óf heel zweverig allemaal, óf juist weer te wetenschappelijk. Ik wilde gewoon praktische adviezen. Iets waar ik in de praktijk wat mee kon.

"De heks" als aanleiding

In het boek De heks, van Susan Smit, stond iets over een cursus die ze voor een deel had gevolgd bij het Centrum voor Effectieve Intuïtie. Die naam schreef ik op. Waarom weet ik niet meer, maar om de een of andere reden sprak het me aan. Dat papiertje raakte ik kwijt en het boek moest weer terug naar de bieb. Dus het ebde weg, dat gevoel van hier kan ik misschien iets mee. Tot ik het kladje weer vond. Na lang dubben of het wel wat voor mij was allemaal, toch maar even gegoogeld. En wat blijkt? Het zat gewoon hier in Haarlem. Nou, da’s toevallig!

Bij nader onderzoek bleek het een opleiding van 4 jaar te zijn. En behoorlijk prijzig ook. Niet voor mij dus. Te veel investering, zowel qua tijd als qua geld. Dat vond ik mezelf niet waard. Er moest een goedkopere en snellere manier zijn.

Nou was er ook een eendaagse workshop om kennis te maken met het centrum. Wat volgde was veel discussie met de baas (Joost, mijn man) of het ‘t wel waard was. Hij dacht van wel, maar ik vond het allemaal te duur. En dan was ik een zaterdag weg, dus was hij alleen met de kinderen. Dat gebeurde maar zelden want zijn werk is veeleisend dus dat was belastend voor hem. En zo wist ik er nog wel een paar te verzinnen. Wat kan een mens zichzelf in de weg zitten.

De workshop als trigger

Maar ik wilde heel graag. Dus toch maar ingeschreven voor de workshop van een dag. Wat een ervaring was dat. Veel van de oefeningen bracht ik er slecht vanaf. Maar iets in mij werd wakker. Hier wilde ik meer van. Wat wilde ik graag de opleiding volgen. Ik had nog steeds als excuus dat ik Emily en Benjamin wilde helpen met hun hooggevoeligheid. Dit deed ik niet voor mezelf (ja duhh)

Toch had ik dat nooit gedaan als Joost me niet onvoorwaardelijk had gesteund. Hij heeft er helemaal niets mee, dat spirituele. Hij is superduper nuchter en vrij cynisch aangelegd (we houden elkaar in balans zeg maar) Maar hij steunde me. Als ik dit wilde, moest ik dit voor mezelf doen.

Oké dan, dan gewoon het eerste jaar van de opleiding Effectieve Intuïtie (zo heette het toen) een dan zien we wel verder. Op dat moment had ik er nog geen idee van dat aurareading onderdeel was van de opleiding.

De opleiding als motor

Na de eerste les volgde een huiswerkopdracht. We moesten in een groepje elkaar gaan readen. Huh? Tja, readen is nu eenmaal een hele goede manier om je intuïtie te trainen. En daar zit je dan. Tegenover een medestudent. En dan moet je gaan zoeken of je iets ziet. Misschien iets roods ofzo? Dat was heel vreemd en onwennig. Dat kan ik toch helemaal niet. Hoezo zweverig. Gewoon ronduit onmogelijk. Maar eenmaal over mijn eerste weerstand gestapt, toch wat gezien. Een heel klein beetje maar, maar toch. En het werd nog herkend ook! Wauw.

In dat eerste jaar werden de chakra’s behandeld. Het was als een warm bad. Wat de opleiding voor mij zo bijzonder maakt, is dat Annette, de trainer, een heel nuchter mens is. Het is allemaal spiritueel enzo, maar wordt op een heel nuchtere en praktische manier gebracht. In ieder geval, zo heb ik het ervaren. Daarnaast volg je geen cursus waar je iets wordt voorgekauwd wat je op precies die manier moet doen om te slagen. Je volgt je eigen weg, op je eigen tempo. Er is geen goed of fout. Gewoon ervaren wat voor jou werkt. Heel bijzonder.

En het was voor mij een openbaring dat er zoveel mensen zijn die net als ik de dingen gewoon net even anders ervaren. Die net iets intenser zijn en dingen gewoon meer indrinken. En dus ook sneller overprikkeld raken. Het was zo fijn om niet alleen te zijn. Om te leren hoe ik om kan gaan met mijn hooggevoeligheid. En hoe ik mijn kinderen praktische manieren kan leren om ermee om te gaan. Daar wilde ik meer van.

Het 2^e jaar was moelijker. Ik kon de stof moeilijker plaatsen en had het gevoel dat ik het er niet best vanaf bracht. Dat bracht me aan het twijfelen of ik door wilde. Maar elke keer weer met elkaar in de les, de oefeningen. Het gaf me zoveel! En juist het overwinnen van mijn angsten en weerstand bracht me zoveel dichter bij mezelf.

Na het 3^e jaar, dat me weer veel beter kon volgen, heb ik toch besloten om het 4^e proffssionalisatie jaar te doen. Niet omdat ik ermee wilde gaan werken, maar gewoon omdat ik nog niet zonder de lesdagen kon. Ik wilde nog geen afscheid nemen. Dit was ook het moment dat ik langzaam aan meer mensen om me heen ging vertellen dat ik überhaupt de opleiding deed. Dat had ik eerder nog niet durven doen. Want dat zou vast niet geaccepteerd worden. Ik was bang belachelijk gemaakt te worden, of uitgelachen. “Heb je haar weer”. Soms gebeurde dat ook, maar het raakte me niet meer zoveel als voorheen. Dit was voor mij belangrijk. En als iemand daar moeite mee heeft, dan is dat zijn of haar probleem. De meeste accepteerden het gelukkig en ik kreeg meer support als ik verwacht had. Zelfs van mensen die er helemaal niets mee kunnen, dat aurareaden.

Aurareaden als werk?

Pas in de laatste maanden van de opleiding klikte er iets tussen Tamara en mij. Tamara had al een coaching praktijk en wilde hier weer meer mee gaan doen na haar diploma. Het idee van samenwerking begon. Om elkaar te steunen en van elkaar te leren. Dit was zo bekrachtigend. Tamara heeft me over de drempel geholpen. Het gaf me het zelfvertrouwen dat ik dat ook zou kunnen. Uiteindelijk hebben we besloten om elk ons eigen weg te gaan, maar we steunen elkaar nog steeds achter de schermen. Net als mijn andere medestudenten en inmiddels vriendinnen. We zien elkaar nog regelmatig.

Vol zelfvertrouwen ging ik aan de gang om mijn praktijk op te zetten. In een paar maanden had ik dat aardig voor elkaar. Een professionele website, flexibele locaties, tarieven, de belastingdienst, alles wat ik nodig dacht te hebben was geregeld. Maar ja, daar sta je dan. Je hebt zoveel te bieden, maar waar blijven de klanten?

Het hele marketing en verkoop gedoe had ik ernstig onderschat. Dan maar een online cursus in marketing. En dan moet je ook aan de social media. Het enige dat ik kende was Pinterest. Dat was even een enorme leercurve. En ondertussen ook een coachopleiding. Want ik wilde meer theorie en tools om na een reading nog een coachgesprek of traject aan te kunnen bieden. Want ik had door mijn readings tijdens de opleiding gemerkt dat daar soms behoefte aan is. Pff, toch allemaal lastiger dan ik dacht. Mijn zelfvertrouwen kelderde weer naar een dieptepunt. Waar ben ik aan begonnen? Kan ik dat allemaal wel? Zit er eigenlijk wel iemand op mij te wachten?

Ik ben aurareader

Het heeft even geduurd voor ik weer opkroop uit het gevoel dat ik het allemaal niet ga redden. Het kost tijd. En die tijd ga ik gebruiken. Onder andere door een blog te beginnen om meer informatie te geven over aurareading. Het heeft namelijk zoveel te brengen. Dus bij deze. Ik ben aurareader. Bij toeval geworden, maar ik ben ervan overtuigd dat reading heel veel kan toevoegen. Dat IK veel kan toevoegen, als reader, als coach en gewoon als persoon. Zie ik je voor een reading?

Meer informatie over reading en de prijzen vind je hier