Even voorstellen

Mijn naam is Debbie Bosma. En ik kom uit het bouwjaar ’75.

Mijn gezin

Ik ben al sinds jaren getrouwd met Joost, mijn nuchtere wat cynische maar hele lieve man. En samen leven we met onze 2 middelbare scholieren Emily en Benjamin in Haarlem. Joost is tandprotheticus (duur woord voor iemand die kunstgebitten maakt en aanmeet) en hij heeft zijn praktijk naast ons huis. Ik werk daar ook enkele dagen per week. Hij behandelt de klanten, ik zorg voor de administratie en alles wat er omheen geregeld moet worden. Als moeder de ideale baan, want ik ben redelijk eigen baas over mijn uren. Als het werk maar gedaan wordt.

Ons huis delen we met de katten Rocky (een getraumatiseerde oude dibbes die zijn naam niet echt waarmaakt) en Lily (een 2 jarige eigenwijze dame). En tot Lily’s vreugde heeft Joost een aquarium met tropische vissen. Je ziet haar dus regelmatig voor het glas zitten. Haar eigen Netflix zeg maar.

Mijn verlangen

Mijn diepste verlangen is om in verbinding met mezelf en anderen te leven. Lekker hoogdravend hè. Het komt er eigenlijk op neer dat ik graag mezelf wil zijn en denk genoeg kwaliteiten te hebben om anderen te helpen dit ook te doen.

Dat klinkt heerlijk eenvoudig, maar is voor mij best een uitdaging. Een van mijn kwaliteiten is namelijk dat ik hoogsensitief ben. Dit betekent zoveel als “iets gevoeliger” dan de gemiddelde mens. Ongeveer 20% van de wereldbevolking heeft dit ook, dus ik ben gelukkig niet alleen. Het voordeel als hoogsensitief persoon (vaak afgekort als HSP) is dat ik een sterke behoefte heb aan verbinding en door mijn gevoeligheid ook een diepe verbinding kan voelen. Het nadeel is, dat niet iedereen daarvan gediend is of dat begrijpt. Het gevolg is dat ik soms wat te intens ben voor anderen en ik de neiging heb om me steeds aan te passen aan de ander.

Maar nou weer effe gewoon op zijn Hollands.

Mijn schooljaren

Mijn basisschool tijd heb ik doorgebracht in Naaldwijk (Zuid-Holland) en mijn middelbare schooltijd in Oosterhout (Noord-Brabant). Tijdens mijn schooljaren was ik ervan overtuigd dat ik juf zou worden. Het leek me geweldig om anderen wat te leren en omdat te kunnen doen moet je juf worden. Dus na het behalen van mijn Havo diploma ging ik de PABO doen. Lekker duidelijk.

In de 2 jaren op de PABO in Haarlem (Noord-Holland) kwam ik erachter dat ik nogal last had van overgevoeligheid en daardoor met mezelf in de knoop zat (het is nogal oneerbiedig om een hoogsensitief persoon overgevoelig te noemen, maar toen wist ik niet beter) Ik liep vooral stuk tijdens een stage. In de school waar ik stage liep, waren (naar verhouding) vrij veel kinderen die het thuis niet zo lekker hadden. Hier kon ik niet mee uit de voeten. Hoe kon ik een kind nou naar huis laten gaan als ik wist dat hij daar mishandeld werd? Hoe moest ik omgaan met de angst, boosheid, frustratie en verdriet die die kinderen voelden? Ik kon zo meevoelen. En dat brak me op. Wouter, de meester van die klas, probeerde mij zo goed mogelijk te begeleiden en ik ben hem nog steeds dankbaar voor zijn inzet. Maar ik had mezelf in die tijd compleet afgesloten. Het triggerde ook mijn eigen angst, frustratie, verdriet en boosheid die ik altijd had weggestopt.  Een lastige periode voor mezelf. Mijn droom lag in duigen. En mijn zelfbeeld zat op een dieptepunt. Oké, geen juf dus.

Van baantje naar baantje

Maar wat dan wel? Er moet toch brood op de plank. Ik heb heel wat baantjes geprobeerd. Vooral de zorg sprak me enorm aan. Ik vond het heerlijk om mensen te helpen. Mijn tijd op een gesloten afdeling met dementerenden was heel bijzonder. Alleen de druk op de zorg was toen al enorm. Het helpen van mensen kwam er bijna op neer dat we het minimale konden doen om ze in leven te houden, maar voor extra (kwali)tijd was vaak maar bar weinig ruimte. In mijn ogen soms mensonterend. Dit leidde voor mij tot overspannen thuis zitten. Dan maar een andere instelling. Bij Nieuw Unicum in Zandvoort werkte ik met jongere mensen met een lichamelijke handicap die hun eigen ruimte bewoonden en meer eigen zeggenschap hadden. Maar de druk op de zorg was ook hier heel groot. De druppel kwam voor mij toen ik een keus moest maken tussen het helpen van een bedlegerige dame die buikgriep had of het uit bed halen van een andere bewoonster. Met ander woorden ik moest óf iemand letterlijk langer in zijn eigen shit laten liggen óf iemand de hele dag in bed laten, gewoon door onderbezetting bij het personeel. Het devies was dat je kon leren om harder te worden, maar dat wilde ik helemaal niet. Ik was juist trots op mijn zorgzaamheid en betrokkenheid. Oké, geen zorg dus. 

En begrijp me niet verkeerd. Dit is geen aanval naar de zorginstellingen of het personeel. Ik kijk zelfs enorm op tegen mensen in de zorg. Zowel het management van een zorginstelling als zorgpersoneel. Ze verzetten bergen met beperkte middelen. En dat doen de meesten met veel zorgzaamheid en betrokkenheid. Ik ben zelf gewoon niet in staat om dat te geven zonder er zelf aan onderdoor te gaan. Dus petje af als je in de zorg werkt (of het onderwijs als we dan toch bezig zijn). Je hebt mijn diepe respect.

Naar een groot bedrijf en de grote liefde

Dan maar bij een grote zorgverzekeraar aan de bak. Dan zou ik in elk geval geen last hebben van mijn overgevoeligheid. Computers zijn iets meer rechtdoorzee als mensen zijn. Daar heb ik jaren gewerkt op verschillende afdelingen. Van dataentry naar het inrichten en bemannen van een telefonische helpdesk bij afdeling Tandheelkunde en via de administratie op de financiële afdeling naar marketing als secretaresse. Ondertussen een HBO avondopleiding Bedrijfskunde gedaan. 

En in mijn tijd daar leerde ik mijn huidige man kennen. Tijdens mijn periode bij de helpdesk spraken we regelmatig dezelfde mondzorgverleners die meer informatie nodig hadden over machtigingen, verzekeringsrecht, betalingen en zo nog veel meer. Je leert elkaar dan toch wat kennen. En Ron, een van de vaste zorgverleners uit Haarlem, had een jongen in dienst die wel wat voor mij zou zijn. Mijn collega’s vonden het hilarisch en in het volgende halfjaar wist ik altijd meteen wanneer iemand Ron aan de lijn had. Standaard werd er dan gehint op een relatie tussen Debbie en die jongen. Ik ben in die tijd al wat keren uitgehuwelijkt (zelfs een keer voor 6 kamelen) Het was een leuk tijdverdrijf voor hen. Het leidde er uiteindelijk toe dat ik maar op blind date ging met “die jongen”. Gewoon om er vanaf te zijn. Hij bleek Joost te heten. En tja, nu 21 jaar later, getrouwd, 2 kinderen en een bedrijf waar we samen in werken. Dan blijkt maar weer. Je kunt nog zoveel plannen maken, maar het leven kan je zomaar overkomen.

Na mijn ontmoeting met Joost heb ik nog 6 jaar bij Achmea gewerkt. In die periode is hij bij mij ingetrokken op 50m2, hebben we samen een huis gekocht en zijn we getrouwd.

Moederschap

En toen werd ik zwanger. Ik heb altijd geweten dat ik moeder wilde worden en ik had het geluk dat me dat ook gegeven is. Wel vond ik het altijd heel belangrijk om (zeker in de eerste levensjaren) zoveel mogelijk aanwezig te zijn voor mijn kind. Dus we besloten dat ik ging stoppen met werken na mijn zwangerschapsverlof. Het was financieel wel even slikken, want je mist ineens een salaris, maar we hadden de luxe dat we dit konden dragen. 

Fulltime moeder. Wat had ik er zin in. Helaas werd Ron, de baas van Joost, ernstig ziek in die periode. Joost en zijn collega hielden de tent draaiende terwijl Ron door zijn ziekperiode heen worstelde. Joost werkte hij in die tijd 80 uur per week. Maar het was wel fijn dat ik me helemaal op Emily kon richten. Ik had immers mijn baan opgezegd.

Met Emily heb ik altijd een heel sterke band gehad. Ik wist al dat ik zwanger van haar was voor ik een test had gedaan. Ik had haar al ontmoet. Die nacht had ik van haar gedroomd. Dat was zo bijzonder. Ik liep op rozen. Maar ik moest nog even wachten voor ik kon testen (in die tijd gaven de zwangerschapstest pas na een paar dagen aan of je zwanger was) En inderdaad, na een test bleek ik zwanger te zijn. En na de eerste echo bleek het inderdaad een meisje. Ze is het kind waar ik van gedroomd had.

Toen Emily ongeveer een halfjaar oud was, kreeg Joost een keuze. Ron was inmiddels hersteld, maar besloot om het rustiger aan te doen. Hij zou een van zijn 2 praktijken van de hand doen. Joost kreeg de kans om de praktijk in Haarlem over te nemen. Met zijn diploma’s en kennis als zorgverlener en mijn administratieve achtergrond zijn we samen in dat avontuur gestapt. Het was niet mijn droombaan, maar wel ideaal als moeder.

Dat was best een drukke en gestrestste tijd. Alles was nieuw voor ons en we hadden 4 maanden om te besluiten en alles te regelen voor we op eigen naam verder gingen. Wel kregen we een wachtlijst van een aantal maanden, dus er was direct omzet.

En vlak nadat we gestart waren met de praktijk werd ik zwanger van Benjamin.

Heerlijk dat moeder zijn, maar ook wel druk met al die andere dingen eromheen. Na 10 jaar vooral faciliteren (Joost steunen in zijn bedrijf, de kids begeleiden, thuis vrijwel alles regelen) gaat het toch een beetje opbreken. Waar was ik gebleven in al die drukte? Mijn behoeften en verlangens hebben lange tijd op een laag pitje gestaan. Maar nu de kids naar de middelbare school gaan, is er weer meer tijd en ruimte voor mijn eigen ik. Dus:

Tadaa, hier ben ik. 

Dit ben ik. Dit is mijn behoefte en verlangen. Om mijn kennis van intuïtie, energie en nou ja, gewoon leven met een hogere gevoeligheid te delen. Om anderen te helpen om hun eigen behoeften en verlangens te volgen. Om vanuit mijn kracht in mijn kracht te staan. En anderen te inspireren om ook vanuit hun eigen kracht in hun kracht te gaan staan. En wie weet ontmoeten we elkaar op die reis.

En wil je weten hoe ik erbij ben gekomen om aurareader te worden? Lees mijn blogpost Aurareading, hoe kom je dáár bij?